ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မတန္

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွ ဆရာ ေနသစ္လင္း၏ ေဆာင္းပါးကို စာဖတ္ပုရိတ္သတ္မ်ားစိတ္၀င္စားမည္ဟု ယူဆ၍ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။ဆရာေနသစ္လင္းအား ခြင့္မေတာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ေတာင္းပန္ပါသည္။

နံနက္ေစာေစာ မွိန္းရင္း စားျမံဳ႕ျပန္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း သခင္က ကန္ႀကိဳးကို ဆြဲၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ ပိတ္ကန္၍ ႏိႈးေလသည္။

သူလည္း ေလးဖက္ေထာက္ ထ၍ ပ်င္းေၾကာဆန္႔ရင္း ေလးေလးပင္ပင္ ထလုိက္သြား၏။ သူ႔အား လွည္းထမ္းပိုး၌ တပ္လုိက္ ေသာအခါ ရွဴးခနဲ သက္ျပင္းခ် လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွေသးကို စိမ္ေျပနေျပ ေပါက္ၿပီး အီးပါ ခ်လုိက္ေသာအခါ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြား ေလေတာ့၏။

မလန္းဆန္း လို႔လည္း မျဖစ္။ ေန႔တစ္ ေန႔တာ၏ ပင္ပန္းမႈ လုပ္ငန္း စရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ ေရွ႕တုိးေတာ့ ထမ္းပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ လွည္းဘီး၊ ပ်င္းေနလွ်င္ ႏွင္တံစာ မိခံရမည့္ သူတုိ႔ဘ၀ ေတြကလည္း မလြယ္လွပါ။ ကုိယ့္အေပၚ မတရားဆဲ၊ မတရားခိုင္း၊ မတရား လုပ္လုိ႔မွ ဘယ္သူ႔ သြားတုိင္ရမွန္း မသိသည့္ ကူရာမဲ့ ဘ၀ေတြ ျဖစ္၏။

မႏိုင္၀န္ကို ဆြဲခုိင္းၿပီး သံခၽြန္ႏွင့္ ေဆာင့္ထုိးတတ္ သည့္လူက မရွား၊ ေနပူပူမွာ ကုန္း႐ုန္းရင္း ေက်ာျပင္ေပၚ ေျဗာတင္ခ်င္သည့္ လူကမရွား၊ သားဆဲ မယားဆဲ ဆဲခ်င္သည့္ လူက အဖံုဖံုႏွင့္ သူ႔ဘ၀မွာ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးၿပီးသား ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ အေတြ႕ အၾကံဳ မ်ားေသာ္လည္း သူတုိ႔ အေပၚသို႔ စာနာသနား နားလည္တတ္သည့္ လူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ခဲ့ဖူး ေသးဟု သူထင္သည္။ ကံေကာင္းလွ်င္သာ သူတို႔ အလုပ္၌ ခိုင္းရ အဆင္ေျပ ေစရန္ အက်ဳိးလို၍ ေညာင္ေရေလာင္း တတ္သည့္ လူမ်ဳိးႏွင့္သာ ေတြ႕ရတတ္ ျခင္းျဖစ္၏။ မည္သို႔ပင္ ေျပာေျပာ ထုိလူမ်ဳိးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရလွ်င္ပင္ သူတုိ႔ ဘ၀ေလးေတြ စိုစုိျပည္ျပည္ ရွိၾကရ သျဖင့္ ေက်းဇူးရွင္ဟု မွတ္ယူ ရေတာ့သည္။

ယခု သူ႔သခင္ ေသာင္းျမင့္ ဆုိသည့္လူက သူ႔ဘ၀၏ စတုတၳေျမာက္ သခင္ျဖစ္၏။ ႏြားပ်ဳိ ဘ၀တုန္း ကေတာ့ အဘိုးႀကီး ဦးေပါက္က်ဳိင္း လက္ထဲမွာ ေနခဲ့ရ ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္ ဆုိသလုိ အနည္းငယ္ ျဖစ္ခဲ့ ရေသး၏။ ဦးေပါက္က်ဳိင္းမွာ အဘိုးႀကီး ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ႏုိင္ေအာင္ မထိန္း ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္တစ္ပတ္ တစ္ခါဆို သလို ထြက္ထြက္ ေျပးၿပီး ႏြားပ်ဳိ လွည့္ႏုိင္ခဲ့ ေသး၏။ လွည္းတုိ႔ ဘာတုိ႔ဆို လွ်င္လည္း သူထင္ရာ ေဆာင့္ဆြဲ၍ တစ္ဖက္ကေကာင္ သူ႔ဘက္ပါ လာေအာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ ေသး၏။ တစ္ခါတေလ ဆုိလွ်င္ စိန္ေခၚပြဲေတြ ဘာေတြႏွင့္ ပင္တုိး၍ သူတုိ႔ႏြားခ်င္း ေ၀ွ႔လုိက္ၾက ေသးသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေပါက္က်ဳိင္းက သူ႔ကို မႏုိင္ဟုဆုိ ကာ ေနာက္လူ လက္ထဲသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရ ျပန္ေတာ့သည္။ ထုိလူမွာ ဦးလွေရႊ ဆိုသူ ျဖစ္၏။ ထုိလူသည္ ႏြားသမား ေယာင္ေယာင္ျဖစ္၏။ ႏြားေတြကို ျပဳစုသေလာက္ ညႇဥ္းလည္း ညႇဥ္းဆဲ ႏုိင္သူဟု ထင္မိေလသည္။ တစ္ေကာင္တည္း လွည္းတပ္ၿပီး ေျပးခိုင္း ရတာႏွင့္၊ ႏွစ္ေကာင္ လွည္းတပ္ၿပီး ေျပးခိုင္း ရတာႏွင့္ မ်ဳိးစံုေအာင္ ခိုင္းတတ္၏။ သူ႔ဘ၀ သည္လည္း ထုိလူ႔ လက္ထဲမွာပင္ ႏြားၫြန္႔တံုး ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သူ႔အား တိုင္ႏွစ္လံုး ၾကားထဲသို႔ ထည့္၍ မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿပီး ဘယ္ဘက္က အလံုးကို ညႇပ္လုိက္၊ ညာဘက္က အလံုးကို ညႇပ္လုိက္ႏွင့္ ညႇဥ္းဆဲခဲ့သည့္ ဦးလွေရႊအား သူ႔တစ္သက္ ေမ့ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္ေပ။ နာလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ မ်က္ရည္ ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်သည္အထိ နာခဲ့ ရေလသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိ နာက်င္ ေနခဲ့ၿပီး ပါးစပ္ေတြ ပ်က္၍ အစာစားလုိ႔ မေကာင္း၊ ေရေသာက္လုိ႔ မေကာင္း၊ လမ္းသြားလွ်င္ ကြတ ကြတႏွင့္ ျဖစ္ခ့ဲ ရေသး၏။ ထုိ႔ထက္ ဆုိးသည္မွာ ကိုယ့္ေရွ႕၌ လိမ္ဖည္လိမ္ဖည္ ေလွ်ာက္ျပသည့္ ႏြားမေခ်ာေခ်ာ ေလးေတြ ျမင္လွ်င္ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္ေအာင့္ၿပီး နာက်င္ရသည့္ ခံစားမႈ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထုိအျဖစ္ ေၾကာင့္ပင္ ဦးလွေရႊကို သူ႔တစ္သက္ မေမ့။

တတိယ လူကေတာ့ ဘယ္လုိလူမွန္း မသိ။ ႏြားေက်ာင္းဖုိ႔ ပ်င္းသေလာက္ ႐ိုက္ဖုိ႔၊ ဆဲဖို႔ ၀ါသနာ ႀကီးလွသည္။ သူ႔လက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ၀၀လင္လင္ စားရသည္ မရွိ။ ဆီ၊ ဆား၊ ငါးပိ မလုိသည့္ ျမက္ပင္လွ်င္ ၀ေအာင္ မေကၽြးေတာ့ သူတုိ႔လူေတြ ဘယ္လုိ ေနပါလိမ့္ ဟုပင္ တစ္ခါတေလ ေတြးမိေသးသည္။ အစား၀၀ မစား ရသလုိ အိပ္ရေတာ့လည္း စိုစိစိ ႏွင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႔မွာ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ ထလုိက္၊ အိပ္လိုက္ႏွင့္ပင္ ၾကက္အိပ္ၾကက္ ႏုိးဆိုသည့္ စကားပံုကို မီွ၍ ႏြားအိပ္ႏြားႏိုး ျဖစ္ခ့ဲရ ေလသည္။ တစ္ခု ကံေကာင္းသည္မွာ သူ႔လက္ထဲ၌ ၾကာၾကာ မေနရဘဲ တစ္ႏွစ္ေလာက္သာ ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ တကယ့္ ငရဲမွ တကယ့္ ငရဲပဲ ျဖစ္မည္ဟုပင္ ထင္မိေလ၏။

ေနာက္လူေသာင္းျမင့္ လက္ထဲ ေရာက္စ၌ ယခင္က အစားေကာင္းေကာင္း မစားရဘဲ ပိန္ခ်ဳံး ခ်ည့္နဲ႔သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြားမ တစ္ေကာင္ႏွင့္ေတာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ မေ၀ွ႔ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ ေသးသည္။ လူေတြလုိသာ ဆုိလွ်င္ ထဘီ၀တ္ထား ဟုပင္ အေျပာ ခံရမည္လား မသိ။

ေတြးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေတြးေလွ်ာက္ေနတုန္း တစ္ခုခုႏွင့္ ၿငိၿပီဟု သတိျပဳ လုိက္မိခ်ိန္၌ ေက်ာေပၚသို႔ ႏွင္တံက ကန္႔လန္႔ျဖတ္၍ က်လာေတာ့၏။ အနည္းငယ္ အေတြးလြန္၍ သတိ လစ္စဥ္မွာ တြန္းေကြ႕ လုိက္မႈေၾကာင့္ ၿငိသြားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ေျပာရဦးမည္။ ေသာင္းျမင့္ဆိုသည့္ သခင္ကလည္း လူထူးလူ ဆန္းပင္ျဖစ္၏။ လွည္းတုိ႔ဘာတို႔ ေမာင္းလွ်င္ သူသတိ ရလွ်င္လည္း ႏွင္တံႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ တို႔ေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတေလ က်ေတာ့ ၿငိမ္ေနတတ္၏။ အကဲခတ္ ရသေလာက္ တစ္ခုခုကို ေတြး၍ လွည္းေမာင္းရန္ ေမ့ေနသည့္ ပံုမ်ဳိးျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္  မ်ဳိးဆိုလွ်င္ လွည္းရပ္ မေနရန္သာ လုိသည္။ အိပဲ့ အိပဲ့ႏွင့္ သြားလည္းရ၏။ လမ္းေဘးနားမွ အစာကို ဆြဲစားလည္း မည္သို႔မွ် မျဖစ္ေပ။ ၾကံဳ ေတြ႕ဖူးသည့္ သခင္မ်ားထဲ တြင္ေတာ့ သူက လူမွန္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္တို၍ အနည္းငယ္ ႐ိုက္တာဆဲတာ ကလြဲလွ်င္ သေဘာေကာင္း သည္ဟု ဆုိရမည္ ျဖစ္သည္။ အစားခ်ိန္တန္ အစား၊ ေရခ်ိန္တန္ ေရ တုိက္၍ အိပ္ခ်ိန္ဆုိ လွ်င္လည္း ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ အိပ္ရေလ့ ရွိ၏။

တစ္ခါတုန္းက အျဖစ္အား မွတ္မိ ေနေသးသည္။ နံနက္ေစာေစာ စားျမံဳ႕ျပန္ၿပီး ႏြားပ်ဳိဘ၀ တုန္းက ႏြားပ်ဳိ လွည့္ခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနခိုက္ သခင္က သူ႔အနား ကပ္လာသည္။ စိတ္ထဲ၌ ပီတိ အဟုန္ျဖင့္ ေတြးေနခိုက္ အနားသို႔ လူကပ္ လာသျဖင့္ လန္႔ၿပီး ကန္လိုက္မိ၏။

သူ႔သခင္မွန္း သိလိုက္ရ ခ်ိန္တြင္ သခင္မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္၍ မ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႕မဲ့ရင္း ညိႇဳ႕သက်ည္းအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ ေနေတာ့၏။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မည္သည့္ အသံမွ ထြက္မလာ ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထိုမ်က္ႏွာအား ျမင္မိေတာ့ ႏြားျပံဳးေလးပင္ ျပံဳးလိုက္မိ ေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မဟုတ္။ သခင္မွာ နာတာ အနည္းငယ္ သက္သာ သြားသည္ႏွင့္-
“ေအေပးႏြား၊ လူကို နင့္ အေမလင္မ်ား မွတ္ေနလား”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႔အား ေျခေထာက္ႏွင့္ ပိတ္ကန္ ေလေတာ့၏။ သူက မမႈ။ မမႈသည့္ အျပင္-
“က်ဳပ္အေမ လင္က ဘယ္သူမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတာ၊ လက္စသတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလား”

သခင္၏ အေျပာအား သူ႔စိတ္ထဲ၌ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ျပန္ေျပာလုိက္မိ ခဲ့ေသးသည္။ သူ ေျပာသည္ကို သူ႔သခင္မွ နားလည္၊ မလည္ေတာ့ သူလည္း မသိေပ။
ထုိေန႔ တစ္ေန႔လံုးေတာ့ ေသာင္းျမင့္ဆုိသည့္ သူ႔သခင္သည္ သူ႔ကို ၾကည့္သည္ႏွင့္ ေစာင္းေစာင္းႀကီး ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ႏြားစားက်က္ ထဲ၌ နည္းနည္းပါးပါး ေျခရွည္မိလွ်င္ ေလးခြႏွင့္ လွမ္းထုေတာ့၏။ ထုိေန႔ တစ္ေန႔လံုး သူ႔၌ ႏြားအခြင့္ အေရးဆံုး႐ႈံး ရေလေတာ့သည္။

ခ်ဳိေသြး ျပန္ၿပီလား၊ ေသြးျပန္ၿပီ။ တြန္ျပန္ၿပီလား၊ တြန္ျပန္ၿပီ။ ေငးေန ျပန္ၿပီလား၊ မစားဘဲႏွင့္ ေငးေနျပန္ၿပီ။ ကစားျပန္ ၿပီလား၊ တျခားႏြား ေတြကို သြားေႏွာင့္ယွက္ ျပန္ၿပီ ျဖစ္ေနေလ ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ သခင္သည္ ယေန႔ ျပႆနာအား ေနာက္ေန႔ အထိေတာ့ ယူမလာ တတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အဆဲခံရ လြတ္သည့္ ေန႔ဟူ၍ တစ္ေန႔မွေတာ့ မရွိတတ္ခဲ့။ သခင္ ျဖစ္သူ၏ သတ္မွတ္ မထားေသာ စည္းကမ္းမ်ား ေအာက္တြင္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုႏွင့္ေတာ့ ၿငိစြန္း ေနတတ္ျမဲပင္ ျဖစ္၏။

မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ယခုအခ်ိန္ သူ႔ဘ၀သည္ ႏြားမေခ်ာေခ်ာ ေလးေတြ ျမင္လွ်င္လည္း အေ၀းက ေန၍ လွမ္းခ်စ္ ေနရ၏။ ႏြားမ ႐ုပ္ဆုိးဆုိး ဆိုလွ်င္လည္း ထုိ နည္းလည္းေကာင္းပင္။
ႏြားအို ျမက္ႏုႀကိဳက္သည္ ဟုဆုိဆို။ ေသခါနီး ရိကၡာ ယူသည္ဟုပင္ ေျပာေျပာပါ။ သူ႔ဘ၀မွာ ႏြားမတမ္း မေလး တစ္ေကာင္ေလာက္ႏွင့္ အင္မတန္ အေျပာ က်ယ္လွေသာ ႏုႏုေထြးေထြး ျမက္ခင္းျပင္ႀကီး တြင္-
“ဒုန္း”
သူ၏စိတ္တို႔ အေ၀းသုိ႔ လြင့္စဥ္သြား ေလေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ ခန္႔ရွိေသာ ငုတ္အား လွည္းဘီးမွ တက္နင္း သြားသျဖင့္ လွည္းခ်ဳိင့္ သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထုိေနာက္ ဆဲသံအတံုး အတစ္လိုက္ ႏွင့္အတူ ေက်ာျပင္ေပၚသို႔-
တစ္ခ်က္...။
ႏွစ္ခ်က္...။
သံုးခ်က္...။
“ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တဲ့လူ၊ ႐ုိက္လည္း ႐ိုက္ေသး၊ ဆဲလည္း ဆဲေသး”
ဟု ေတြးရင္း ေျခကုန္ထုတ္၍ ေျပးမိ ေလေတာ့သည္။
ေနလံုးက ေက်ာျပင္ေပၚသုိ႔ တည့္တည့္ ေရာက္ခ်ိန္၌ သူတုိ႔ သခင္တူ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေကာင္အား အစာစားခ်ိန္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပး ေလေတာ့သည္။ တစ္မနက္လံုး ယာထြန္ျခင္း အလုပ္အား သခင္ ခိုင္းသမွ် လုပ္ေနရ သျဖင့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေကာင္လံုး ေဟာဟဲ လုိက္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပခံုးနာေအာင္ တင္၍ ႐ုန္းရေသာ ထြန္ထမ္းပိုး ျဖဳတ္ေပးေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းအစာ မစားႏုိင္ေသး။ ရွဴသြင္းေနရ သည့္ေလ နင္မသြား ေစရန္ အသက္ရွဴသံ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရ ေသး၏။ ၿပီးမွ အစာစားရန္ ေျခလွမ္း စတင္ လွမ္းရေတာ့၏။

ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ခ်ဳိးေမြးခါေမြး ႏုတ္သလုိ ျမက္ပင္မ်ားအား တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ဆဲြစား ေနရင္းမွ သူ၏ ညာဘက္ေစာင္းေစာင္း ၌ ရွိေသာ ေတာင္ပို႔ေယာင္ ေလးကို သူသေဘာက် ေနမိသည္။ ခ်ဳိဖ်ားေတြ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာသလုိ စိတ္ထဲမွာလည္း ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစာငံု႔စား ေနရင္းမွ သူ၏ေနာက္ဘက္ သစ္ပင္အရိပ္ ေအာက္၌ ရွိေနေသာ သူ႔သခင္ အရိပ္ အျခည္အား နားရြက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္၍ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔သခင္သည္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္ေအာက္၌ ခေမာက္အား ေခါင္းအံုးလုပ္၍ မွိန္းေနေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခုနက လက္ယပ္ ေခၚေနေသာ ေတာင္ပို႔ ေယာင္ေလးဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ဥ္းကပ္ လိုက္ေလေတာ့၏။

အနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႕ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္အား အဆစ္မွ ေခြေထာက္၍ ေတာင္ပို႔ ေယာင္ေလး၌ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခ်ဳိေသြးပစ္လုိက္ ေလသည္။ ေျမႀကီးစိုေပ်ာ့ ေပ်ာ့မ်ားမွာ သူ႔ခ်ဳိဖ်ား ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ဘဲ ဖြာခနဲ ဖြာခနဲ လန္က် သြားကုန္၏။ အခ်ဳိ႕လည္း သူ႔ခ်ဳိဖ်ား၌ ကပ္ပါလာၾက ေလသည္။

စိတ္အယားေတြ ေျပသြားေတာ့မွ ေလးဖက္လံုး မတ္မတ္ရပ္၍ လက္ခေမာင္း ခတ္လုိက္ရင္း အားရပါးရ တြန္ပစ္လုိက္ ေလသည္။
“၀က္ဟမ္း ...၀က္ ...ဟမ္း”
“အဲဒါ ေသခ်င္လုိ႔ တြန္ေနတာလား၊ စားဖို႔ရွိ စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါေလးခြနဲ႔ လွမ္းထုလုိက္ရ”

သူ႔သခင္အား လည္ျပန္လွည့္၍ ေပေစာင္းေစာင္း ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ သိပ္ၾကာၾကာ ႀကီးေတာ့မဟုတ္။ သူ႔ သခင္ လက္ထဲ၌ ေလးခြ ကိုင္ထားသည္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ ရသျဖင့္ အသာအယာ ေခါင္းေလး ျပန္ငံု႔၍ ျမက္ပင္ေတြကို တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ဆြဲစား လုိက္ရျပန္၏။ သူ႔လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ အေကာင္မွ “ဒီေကာင္ေတာ့ အတီးခံရ ျပန္ေတာ့မွာပဲ” ဆုိသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔အား ၾကည့္ေနေလ၏။

အမွန္ေတာ့ သည္ေကာင့္အား သူ႔သခင္က မီးစြပ္ဟု ေခၚသည္။ ေသာင္းျမင့္ လက္ထဲသုိ႔ သူ႔ထက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔တပည့္လည္း ျဖစ္၏။ သူ႔သခင္က သူကိုေတာ့ နက်ား (ႏြားက်ား) ဟု ေခၚေလသည္။ ဆရာ နက်ားႏွင့္ တပည့္မီးစြပ္ ျဖစ္၏။

တစ္ခါတစ္ရံ သခင္လစ္၍ “ဒီနား စားရတာ မေကာင္း၊ ဟုိဘက္ ယာစပ္နားမွာ ျမက္အသစ္ေတြ သြားစားမယ္” ဟု သူ ေရွ႕မွ သြားလွ်င္ မီးစြပ္က ေနာက္က လိုက္ရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္မွာေန၍ ႏွစ္ေကာင္နီးနီး ကပ္ကပ္ ခ်ည္ထားလွ်င္ ခ်ဳိျဖင့္ေ၀ွ႔၍ သူ႔အား လ်က္ခိုင္းလွ်င္ မီးစြပ္က လ်က္ေပးရေလ့ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ႏွစ္ေကာင္ အတူတူ ျပဳသမွ် အျပစ္အတြက္ သခင္၏ အဆူအဆဲ ဆုိလွ်င္ေတာ့ သူက ေရွ႕ဆံုးက ခံရေလ့ ရွိေလသည္။

သခင္၏ အဆူအဆဲ တစ္ခါ ခံရၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေကာင္သား ၿငိမ္၍စားေန လုိက္ၾကသည္မွာ ဗိုက္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္တင္းတင္း ရွိိသြားေလ၏။ ထုိအခါ သူ႔အေနႏွင့္ ေရဆာ လာေလသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အစာ စားသည္ကို ရပ္၍ ကန္ဘက္သုိ႔ ၾကည့္လုိက္၏။ ကန္ဘက္သို႔ ၾကည့္ၿပီးေသာ္ သူ႔သခင္ ဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ ျပန္ေလသည္။ သူ႔သခင္ ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ေရတုိက္ရေအာင္ ေမာင္းမည့္ပံု မေပၚေသး။ သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္၌ ပက္လက္လွန္၍ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတုန္း ရွိေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူကန္ဘက္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ေလသည္။ မီးစြပ္က ေနာက္မွ အလုိလုိ ပါလာ ေလေတာ့၏။

ေရတ၀ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေထာင္၍ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္မိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ အျခား ႏြားသံလုိလို ဘာလုိလို ၾကားလုိက္မိ၍ ျဖစ္၏။ ၿပီးေနာက္ ရႊံ႕ၫြန္ ထူထူတြင္ ခ်ဳိကို အားရပါးရ ေသြး၍ စားက်က္သို႔ ျပန္ရန္ ကုန္းေပၚသို႔ တက္လုိက္ေလသည္။

“၀က္စ္ဟမ္း...၀က္စ္ ဟမ္း”
သူကုန္းေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၌ တစ္ဖက္မွ လွမ္း၍ စိန္ေခၚသံ ၾကားလုိက္ရ၏။ နားရြက္ေထာင္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏြားႏွစ္ေကာင္ ေရေသာက္ဆင္းလာတာ ျမင္လုိက္ရသည္။ ပါးစပ္မွလည္း တဟမ္းဟမ္း တြန္လာ၏။ သူ႔စိတ္ထဲ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

ဒါ သူ႔ကို ႏြားႏြားခ်င္း လွမ္းၿပီး ဆဲေနတာ မဟုတ္လား။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကန္ေပါင္ေပၚသို႔ တက္၍ ထုိငနဲ ဆီသို႔ ေျခလွမ္း ျပင္လုိက္ေလသည္။ တစ္ဖက္ ေကာင္ကလည္း ေရပင္ ဆင္းမေသာက္ဘဲ ကန္စပ္၌ ကပ်ာကယာ ခ်ဳိေသြး၍ လက္ခေမာင္း ႏွစ္ခ်က္ ခတ္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ဆီသုိ႔ ရန္လုိေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္လာေလသည္။
“၀က္စ္ဟမ္း...၀က္စ္ ဟမ္း”

“အံမယ္ ...ဒီငနဲက တြန္တာေတာင္ ႐ိုး႐ိုး မတြန္ဘဲ ဘုိသံေပါက္ေအာင္ တြန္ေနေသးတယ္”
ဟု ေတြးလုိက္မိ၏။ တစ္ဆက္တည္းပင္-
“ဒါမ်ဳိး တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲ စမ္းခ်င္ေနတာ အံကိုက္ပဲ”
ဟု ေတြးရင္း သေဘာက်စြာ စိန္ေခၚ လုိက္ေလသည္။

“၀က္ဟမ္း...၀က္ ဟမ္း”
ႏွစ္ေကာင္သား မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိၾကေတာ့ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ အကဲခတ္ ေနၾကေသးသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းခ်င္းတည္၍ တစ္ေလာထုိး ေဆာင့္ေ၀ွ႔ ေ၀ွ႔ ေလေတာ့၏။ အားခ်င္းကေတာ့ သူမသာ ကိုယ္မသာဟု တြက္လုိက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း သက္လံုႏွင့္ သမာၻက စကား ေျပာလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းမိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းခ်င္းတည္၍ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ ေတာင့္ခံထားရင္း ခ်က္ေကာင္း ေစာင့္ေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္ စားက်က္၌ မွိန္းက်န္ခဲ့ေသာ သူ႔သခင္ ေရာက္လာသလုိ တစ္ဖက္မွ ေကာင္၏ အရွင္လည္း ေရာက္ခ်လာ ေလေတာ့၏။ သူ႔သခင္ ကလည္း တစ္ခုခု ျဖစ္မွာ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ဆဲေန သကဲ့သို႔ တစ္ဖက္အရွင္ ကလည္း မႈိခ်ဳိး မွ်စ္ခ်ဳိး ႏွစ္ျပား မတန္ေအာင္ သူတုိ႔ကုိ ဆဲေန ၾကေတာ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ အနားသို႔ မည္သူမွ် ကပ္ၿပီး မဖ်င္ရဲၾက ေတာ့ေပ။

သူတုိ႔လည္း ဒုတိယ အႀကိမ္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ ၀႐ုန္းသုန္းကား ေ၀ွ႕လုိက္ၾက ျပန္သည္။ ယခုလုိ အခ်ိန္၌ ပင့္ခ်ဳိ မိသြားလွ်င္ ပြဲၿပီး ႏုိင္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ဘက္က သတိလက္လြတ္ မခံ သကဲ့သို႔ တစ္ဖက္မွလည္း အမွားမရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္ ေခါင္းခ်င္း တည္ထားရင္း တစ္ပတ္ ျပည့္သြားေအာင္ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့့္လိုက္ၾကရ ျပန္၏။

သူ႔သခင္က တစ္ဖက္ေကာင္၏ ေနာက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ခေမာက္ကို လက္မွကိုင္၍ စုိးရိမ္စြာ ၾကည့္ေနသည္ကို သူ လွမ္းျမင္ ေနရေလသည္။
တစ္ဖက္ေကာင္မွာ သက္လံုေရာ ခြန္အားေရာ မဆုိးလွ။ သူ႔ထက္သာ သေယာင္ေယာင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သမာၻ အေနႏွင့္ေတာ့ သူ႔ကို မမီေသးဟု တြက္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္ထားေသာ ေခါင္းကို မဆုိစေလာက္ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ၾကည့္သည္။ တစ္ဖက္ေကာင္က အေလွ်ာ့မခံ။ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ လုိက္လိုက္ကပ္၏။ သူလုိခ်င္ သည္မွာလည္း ထုိအရာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိေၾကာင့္ ကန္အားမ်ားကို ေနာက္ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚ စုထည့္၍ ေရွ႕ေျခ ေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို တစ္လွမ္း တုိးႏုိင္ရန္ အသင့္အေန အထား အနည္းငယ္ ေလွ်ာ့၍ ႂကြထားလိုက္၏။ ယခုတစ္ႀကိမ္ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ ေလွ်ာ့ေပး၍ တစ္ဖက္မွ ဆတ္ခနဲ လုပ္လိုက္လွ်င္ ပြဲက ၿပီးၿပီဟု သူအပိုင္ တြက္လုိက္ေလသည္။

ပြဲသိမ္း တုိက္ကြက္ဆင္ ရန္သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ေတာ့၏။
ႏုိင္ေျခကေတာ့ သူ႔ဘက္မွာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာက သူ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာ မေပးျပန္ေတာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔သခင္က ေရွ႕ကို အနည္းငယ္ တုိးလာ၍ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ သူ႔အစီ အစဥ္ အတုိင္းသာ လုပ္လုိက္ပါက တစ္ဖက္ေကာင္မွာ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေျပး ေျပးရမည္မွာ အမွန္။ ထုိသို႔ အေျပး၌ သူကလည္း ေနာက္ကေန လုိက္ေကာ္ရ ေပလိမ့္မည္။ ထုိအခါ သူ႔သခင္မွာ မည္သုိ႔မွ ေရွာင္သာေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူ႔အေနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာ အရ အႏုိင္ လိုခ်င္ေသာ္လည္း သခင္ျဖစ္သူ ကိုေတာ့ ဒဏ္ရာ အနာတရ မျဖစ္ေစခ်င္ သျဖင့္ အစီအစဥ္ ေျပာင္းလုိက္ရ ေတာ့သည္။

ထုိအစီ အစဥ္အရ သူေဘးသို႔ ေရွာင္ထြက္၍ ေရထဲ သို႔ ဗြမ္းခနဲ ခုန္ခ် လိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ဒါေတာင္မွ တစ္ဖက္ ေကာင္က သူေနာက္ အဆုတ္မွာ တစ္ခ်က္ ေကာ္လုိက္သျဖင့္ နံေဘး နည္းနည္း ေအာင့္ခံလုိက္ရ ေသးသည္။ သည္ေလာက္ေတာ့ သူ႔အတြက္ အေသး အမႊားပဲ ျဖစ္၏။ သူ႔သခင္ အတြက္ သူသည္ေလာက္ေတာ့ ရင္းရေပမည္။

သူလည္း ေရထဲမွ ျဖတ္၍ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ တက္သြားရ၏။ ကုန္းေပၚေရာက္ေသာ အခါ ကန္ေပါင္ေပၚမွ ေကာင္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနလိုက္မိသည္။ ငနဲမွာ အႏုိင္ ရသူ၏ ေလသံျဖင့္ သူ႔အေပၚ စိန္ေခၚလို႔ ေကာင္းတုန္း၊ ဆဲလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ ဂုဏ္ယူလုိ႔ ေကာင္းတုန္း ရွိေနေသး၏။
သူ လံုး၀ မေက်နပ္။
ယခုပြဲ၌ သူ႔ႏုိင္ပြဲ ဆုိသည္မွာ သူသာ အသိဆံုး မဟုတ္လား။ သည္ေကာင္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ပြဲေလာက္ ဆံုၿပီး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္သာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္စိတ္ ေတြ ျဖစ္ေပၚ ေနမိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူပင္ပန္း သြားမွန္း သိသျဖင့္ အနားသို႔ လာ၍ လ်က္ေပးေနေသာ မီးစြပ္ နားမွခြာၿပီး ေရွ႕သုိ႔ ႏွစ္လွမ္းသံုးလွမ္း တုိးလိုက္ရင္း-
“တစ္ေန႔ မင္းနဲ႔ငါ က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ၾက ေသးတာေပါ့ကြာ”
ဟူ၍ ငနဲ မခံခ်င္ ျဖစ္သြားေအာင္ ငနဲ ေလသံကို တု၍ ေျပာလုိက္၏။

“၀က္စ္ဟမ္း...၀က္စ္ ဟမ္း...၀က္စ္...”
သို႔ေသာ္ သူ႔စကား သူဆံုးေအာင္ေတာင္ မေျပာလုိက္ရ။ ဘယ္အခ်ိန္က သူတုိ႔ေနာက္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေန မွန္းမသိေသာ သခင္ ျဖစ္သူ၏ စကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲ စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္သြားရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

“အံမယ္၊ နာေသမယ့္ ႏြား၊ ႏုိင္ေအာင္ျဖင့္ မေ၀ွ႕ႏုိင္ ဘဲနဲ႔ ထပ္ၿပီး စိန္ေခၚ ေနေသးတယ္”တဲ့။
သူ႔စိတ္ထဲ မွာေတာ့ သူတုိ႔ ေလာက၏ ေဆာင္ပုဒ္ကို သြားသတိရ ေနမိေလသည္။

ေနသစ္လင္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၁)